1e Maand Uganda

Hallo iedereen,

Vandaag is het precies een maand geleden dat we in Oeganda aankwamen. En oh, wat lijkt Nederland toch ver weg. Het belangrijkste nieuws uit Nederland krijgen we echter (helaas misschien) wel mee, en ik geloof dat ik jullie moet feliciteren met het weer hebben van een missionair kabinet!

Met ons gaat het verder nog steeds prima. Allereerst was er vorige week dinsdag de opening van het nieuwe laboratorium op het Mukono Health Center IV. Het nieuwe laboratorium (dat zo’n $200.000 heeft gekost) is betaald door de Amerikaanse organisatie CDC. Uiteraard hoorde daar een (ellenlange) openingsceremonie bij, waar de nodige ‘hoge piefen’ bij aanwezig waren, waaronder de ‘guest of honour’ (vertegenwoordiger van de Ministry of Health), district health officer, chief administratieve officer, resident district commissioner, burgemeester van Mukono, vertegenwoordigers van de Amerikaanse ambassade, country director van CDC, etc. Uiteraard moesten al deze mensen een speech geven en werden ze allemaal netjes voorgesteld. De hierarchie is hier soms echt verstikkend. Wat opviel was dat de lokale vertegenwoordigers in de speech vooral vertelden hoe slecht ze het wel niet hadden, dat ze meer geld nodig hadden, welke lab-apparatuur ze allemaal misten etc. De man van het ministerie reageerde daar later weer op door allerlei beloften te doen; of deze nagekomen worden moeten we nog maar afwachten. Verder begon de ceremonie volgens goed Oegandees gebruik ruim een uur te laat, al met al dus een redelijk dagvullend programma!

Verder over het labje zelf: het stelt ondanks het mooie gebouw niet zo gek veel voor. Er zouden 3 microscopen moeten staan, maar van de 3 opgestuurde microscopen is er maar één werkende overgekomen. Wel zijn er genoeg naalden, buizen etc. beschikbaar gesteld. Er worden maar een stuk of 6 testen gedaan, waarvan er maar 2 veel voorkomen: malaria en hiv. Sander heeft de afgelopen anderhalve week daar gewoon meegedraaid, maar de uitdaging is er nu al een beetje vanaf. Volgende week gaat hij daarom als het goed is naar een groter regionaal ziekenhuis op ongeveer 3 kwartier reizen hiervandaan.

Wat betreft mijn werkzaamheden, ben nog een dagje meegeweest met Charles om intakegesprekken te voeren. Wat wel bijzonder was, was dat 2 van de 5 vrouwen niet konden lezen en schrijven en dat deze 2 beide hun geboortedatum niet wisten. Sterker nog, hun geboortejaar was ook een ruwe gok! Overigens geldt dit ook voor Charles zelf en de president van Uganda, ze zijn dus in goed gezelschap J Een andere vrouw vertelde ons dat ze niet eens zeker wist hoeveel kinderen ze had, ze gokte een stuk of acht. Echt ongelooflijk! Die dag heb ik ook wat meer informatie vergaard over het houden van kippen. Het blijkt toch wel iets ingewikkelder te zijn dan we dachten (qua voeding, vaccinaties, etc) maar nog steeds geloven we in het opzetten van een kippenhouderij in Kayunga district. Op dit moment zijn we nog aan het uitzoeken hoeveel het ongeveer moet kosten.

Het bakken van het brood gaat iets meer minder voortvarend. Vandaag was poging 4, en ook deze is mislukt. Gelukkig komen we er telkens vrij snel achter wat we fout hebben gedaan: verkeerd meel, niet lang genoeg laten rijzen, te heet water voor de gist gebruiken en vandaag teveel gist. Hahaha, de aanhouder wint, toch? ;) Nog een ander klein projectje is het opzetten van een boomplant schema voor de microkrediet vrouwen, omdat ontbossing erg snel plaatsvindt. Volgens Charles zal het planten van fruitbomen hiertegen effectief zijn, omdat het fruit erg gewaardeerd wordt. Daarvoor zijn we nog naar het National Tree Seed Center geweest, een enigszins teleurstellend bezoekje omdat de werknemer totaal niet behulpzaam was. Frustrered, maar aangezien het centrum door de overheid gerund wordt krijgt ze haar salaris toch wel. Waarschijnlijk kopen we mangoboompjes, aangevuld met guave en paw paw bomen. Een stekje kost maar maximaal 80 cent, dus ik denk dat het wel kan werken.

Vrijdag zijn we weer samen met Ismael in Kayunga district geweest, en dit bezoekje ging niet helemaal vlekkeloos. Het doel van het bezoek was om eens bij BRAC (microfinanciering) te gaan kijken wat zij voor de vrouwen daar zouden kunnen betekenen, en verder eens te informeren of een boerenleenbank zou kunnen werken. Er waren dit keer echter veel meer vrouwen dan de vorige keer, die allemaal verwachtten dat we met een grote zak geld aan zouden komen zetten. Ze zaten (misschien daarom?) BRAC volledig af te kraken; gelijk de eerste week al terugbetalen, te hoge rente, de loan officers luisteren niet, etc. Voor de meeste vrouwen in Kayunga is microfinanciering erg lastig omdat ze afhankelijk zijn van landbouw dat pas na een paar maanden inkomen genereert. Gelukkig kwamen we er later achter dat de mensen toch best ondernemend zijn en ook wel wat klein spaargeld hebben. De boerenleenbank (SACCO) kan dus misschien toch lukken (mits voldoende mensen het idee omarmen).

Om informatie in te winnen over SACCOs ben ik in contact gekomen met een gepensioneerde ambtenaar van de lokale overheid die gespecialiseerd is in het geven van advies aan SACCOs. Hij heeft mij het één en ander uitgelegd en ook ben ik vandaag met hem meegeweest naar een SACCO in Mukono. Ik moest van hem ook een kleine presentatie voorbereiden en heb iets over loan management verteld (wat is een goed business plan, etc). Wel grappig want voor mij is dit ook allemaal nieuw. Hij gaf zelf uitleg over hoe het bestuur van een SACCO moet functioneren, etc. Wel leerzaam.

Tot slot nog iets over onze vrije tijd: zaterdag zijn we gaan wandelen in Mabira Forest. Onder begeleiding hebben we een (privé)wandeltocht van twee uur door het regenwoud gedaan. Ondanks dat het qua wildlife wel wat tegenviel, was het een mooie wandeling. Zo hebben we ‘strangler trees’ gezien - die een andere boom verstikken door eromheen te groeien - een boom van 50 m. hoog, een slang die vlak langs ons gleed, en twee apen die elkaar aan het vlooien waren. Ook de hoge luchtvochtigheid i.c.m. de geur van het regenwoud was bijzonder, een soort Burger’s Bush maar dan 2 uur lang.

Verder nog wat grappige feitjes:

- we krijgen regelmatig te horen dat ons accent moeilijk verstaanbaar is. Ik kreeg zelfs een keer te horen dat dat kwam omdat ik American English spreek, en hij ‘perfect’ British English. Ik heb maar niks gezegd.

- nooit over nagedacht, maar Afrikanen weten niet wat een moedervlek is als ze hem zien. En leg dat maar eens uit…

- we zitten inmiddels al zo’n 5 dagen zonder water. ’s Ochtends worden hier op het guesthouse de tanks wel handmatig aangevuld met regenwater, maar rond een uurtje of 7 is dat meestal op. De verklaring: er is gewoon niet genoeg water vanuit Kampala deze kant op gepompt… Typisch geval van Ugandese planning. Maar nu het uiteindelijk weer loopt, is de druk zo hoog dat alle kleppen (om overstroming te voorkomen) kapot gesprongen zijn!

- Sander is naar de kapper geweest…

A.s. vrijdag vertrekken we voor een weekend richting Murchison Falls. We kunnen bijna niet wachten om wat meer van het land te zien. Als het goed is gaan we de Big Five zien! Er zijn de afgelopen week een Belgisch meisje en een Nederlandse vrouw aangekomen die ook meegaan. Ook gister is er nog een Nederlandse vrouw aangekomen, wat betekent dat het hier wel wat gezelliger is geworden. Verder gaan we misschien later in oktober nog een weekje met Henk (die de tripjes organiseert) en twee vrienden van hem naar het noorden van Uganda. Genoeg te doen dus.

Groeten Linda en Sander