Beestenbende

Hallo allemaal,

Omdat de tijd erg snel gaat duurde het dit keer wat langer om een nieuwe blog te schrijven. Het is geen kwestie van een gebrek aan inspiratie, absoluut niet. Als je hier een beetje rondreist maak je gegarandeerd iets mee.

We zijn nog steeds alleen op het guesthouse, maar als het goed is komt daar deze week verandering in. Gelukkig is het personeel heel vriendelijk (we zijn vandaag zelfs voor de doop van de zoon van de schoonmaakster uitgenodigd) en zijn er nog genoeg niet-menselijke bewoners. De score tot nu toe: op het guesthouse 1 hond, 1 kat, 1 haan, 2 kippen en 1 geit, daarnaast nog eens apen, veel verschillende soorten vogels, vlinders, lichtgevende rupsen, insecten en UFOs (unidentified flying objects).

Verder in onze hut: een paar gekko’s, mieren (ongeveer 5x zo groot als normaal), muggen (helaas), een enkele kakkerlak, spinnen, muizen/ratten in het dak en nog een paar UWOs (unidentified walking objects). Gelukkig hebben we wel een muskietennet rond ons bed. Tsja, het is en blijft Afrika.

De geit is onze nieuwste aanwinst. Dat ging zo: ik reed met Henk (van stichting ICU en woont hier sinds kort) en de tuinman terug van Kampala naar Mukono, en over deze ‘snelweg’ reed voor ons een truck met koeien. Er hingen een paar mannen aan, die natuurlijk wel in waren voor een geintje met een paar blanken. Op een gegeven moment pakte één van de mannen een geit en liet die aan ons zien. Uiteindelijk zei Henk: zou het niet leuk zijn om een geit op het guesthouse te hebben (aan gras geen gebrek). Na een beetje onderhandelen in gebarentaal zijn we een prijs overeen gekomen: ongeveer 17 euro. Daarna hebben we de geit in de kattebak geladen en zijn we verder gereden. Ik kon alleen maar denken: zoiets kan alleen maar hier...

Inmiddels hebben we ook draadloos internet in ons huisje. Dit is voor ons nog steeds lastig om te bevatten. Aan de ene kant zijn er nog steeds veel Ugandezen zonder wc, stromend water of electriciteit, aan de andere kant is wel overal redelijk betaalbaar draadloos internet en iedereen heeft een mobieltje. Volgens Henk is de dekking zelfs in de nationale parken prima; hier geen ellenlange bezwaarprocedures bij het neerzetten van een zendmast!

Verder in de categorie opvallend: polygamie is hier volkomen legaal, en volgens mij daarmee een grote uitzondering binnen de christelijke landen. Mensen hier praten dit goed door te refereren aan het zgn. tekort aan mannen, wat onzin is. Wel is het zo dat veel mannen in de steden hun geld verdienen en er dus in de dorpen bijna alleen maar vrouwen en kinderen wonen. Éen van de microkrediet klanten vertelde ons dat zij door haar man achtergesteld wordt t.o.v. de andere vrouw(en) en er dus financieel helemaal alleen voor staat. Bizar! Andere dagelijke beslommeringen van mensen zijn echter vaak heel herkenbaar. Een greep uit de krantenkoppen: “Managing labour pain”, “Why women cry”, “Men who earn less than their partners likely to cheat”, “Signs that she’s just not into you”, maar ook: “Do employers prefer light-skinned women?”.

We zijn de afgelopen twee zondagen samen met Steven naar een weeshuis gegaan, en we waren verbaasd over hoeveel Nederlandse en Ugandese kinderen toch op elkaar lijken. De meisjes houden ook van het knopen van armbandjes, de jongens van voetbal en ze houden allemaal van aandacht. Vorige week hebben we vooral allerlei spelletjes gedaan, en gisteren hadden we koekjes en wol voor ze meegenomen, zodat ze armbandjes konden maken. Veel van de kinderen zijn aan één oog of beide ogen blind, zodat je je soms afvraagt of ze echt wees zijn of dat ze gewoon in het weeshuis zijn ‘gedumpt’. Onder de kinderen was ook een klein meisje van ongeveer één jaar. Het grappige is dat ze gek is op blanken (misschien omdat ze dat met aandacht associeert) en als ze bij mij zat, mocht niemand mij verder van haar aanraken. De keerzijde was wel dat ze vorige week over me heen heeft geplast toen ze op schoot zat. De baby’s hebben hier namelijk geen luiers om. Niemand keek er gek van op, en ze zeiden zelfs tegen mij dat mijn eerste kind volgens bijgeloof een meisje zou zijn. Ik voelde me daarentegen later toch niet helemaal op mijn gemakt ;-)

Nu wat meer over onze werkzaamheden. Sander dacht vorige week eindelijk te gaan beginnen met werken, tot hij maandagochtend te horen kreeg dat er een driedaagse cursus op het programma stond, gesponsord door een organisatie die strijdt tegen malaria. Veel hiervan was erg saai (hoe maak ik de microscoop schoon, etc.) maar het deel over malaria was wel interessant. Iedereen kijkt hier best wel tegen hem op, wat gegeven het lage opleidingsniveau hier niet zo verwonderlijk is.

Vandaag is hij eindelijk begonnen met werken, wat volgens de lokale werktijden inhoudt dat je ongeveer van half 9 tot 3 werkt, met een uur lunchpauze. De manager van alle laboratoria in het district doet zelf ook vrij weinig, en heeft dit baantje waarschijnlijk niet aan zijn capaciteiten maar meer aan zijn connecties te danken. Ook heeft hij naast deze baan nog een eigen labje, waar hij waarschijnlijk veel meer verdient. Dit is ook gebruikelijk bij dokters, en levert behoorlijk wat belangenverstrengeling op. Als de medicijnen in het overheidsziekenhuis op zijn, moeten ze tegen betaling maar bij hun eigen kliniekje medicijnen kopen. Aangezien de kliniek in Mukono vrijwel alleen maar malaria en HIV-testen doet, gaat Sander na twee weken waarschijnlijk in een groter ziekenhuis op een half uur rijden hiervandaan werken. Daar kan hij met zijn kennis hopelijk wat meer bijdragen.

Wat de microfinanciering betreft ligt het werkschema wat minder vast. Ik ben nu ongeveer 4 dagen met Charles op stap geweest, waardoor ik een goed beeld heb van het innen van de terugbetalingen, het uitgeven van nieuwe leningen en het voeren van intake-gesprekken met nieuwe klanten. De organisatie groeit gestaag en de vrouwen lijken goed te weten wat ze met het geld moeten doen. Er zijn nog geen vrouwen in de betalingsproblemen gekomen. Wel komt het voor dat de 5 vrouwen onderling ruzie krijgen. Charles probeert dan heel geduldig naar beide kanten van het verhaal te luisteren en uiteindelijk lost het zich vanzelf weer op.

Tot slot nog iets over een gezamenlijk project van ons. We zijn in contact gekomen met Ismael, een jongen die een stichting aan het opzetten is in zijn geboortedorp. Helaas ligt dit dorp wel op zo’n twee uur reizen van Mukono. Hij wilde graag dat ik de stichting zou helpen om de economische ontwikkeling in de dorpen te stimuleren. Zaterdag zijn we voor het eerst naar het dorp gegaan. Na een uitgebreide introductie en het allebei houden van een speech kregen we een Ugandese naam. De mijne is Namakula (betekenis: Ontwikkeling) en die van Sander Bulamu (Leven/Gezondheid).

We hebben die dag een beetje rondgekeken en gezien dat mensen zwaar afhankelijk zijn van de landbouw. Uiteraard werd ons gevraagd om vooral thuis over ze te vertellen en geld voor ze in te zamelen. Dit gold ook voor een schooltje dat we uiteraard moesten bezoeken. Op weg naar huis zagen we trouwens nog een optocht, waarbij één man op de schouders werd genomen. Ismael vertelde ons dat deze man in het openbaar ritueel besneden zou worden! Er zijn in Uganda meer dan 50 verschillende clans met ieder hun eigen gebruiken, soms gebruikmakend van hekserij. Behoorlijk bizar dus.

De afgelopen dagen hebben we een beetje nagedacht over wat we voor het dorp zouden kunnen doen. Er zijn een aantal grote problemen waarvan plantenziekten, een gebrek aan kapitaal en een gebrek aan kennis de belangrijkste zijn. Ten eerste willen we waarschijnlijk wat geld doneren om pesticiden en de noodzakelijke spuiters te kopen. Ook zal ik wat trainingen gaan geven over basis-boekhouden en het opzetten van een klein bedrijfje. Verder heb ik er over na zitten denken om een ‘savings and credit cooperative’ (soort boerenleenbank) op te zetten, waarbij de dorpelingen collectief sparen en een paar mensen hieruit een bedrag kunnen lenen. Dit gaat echter waarschijnlijk niet lukken omdat mensen te arm zijn om echt substantieel te kunnen sparen. Daarom gaan we a.s. vrijdag met een lokale microfinancierings instelling praten om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Tot slot zijn we na aan het denken hoe we wat inkomen en werkgelegenheid kunnen creëren. Gezien het overschot aan mais in de dorpen denken we erover om een kleine bakkerij te openen met zelfgebouwde ovens om maisbrood te maken en later te verkopen. Verder verbouwen ze heel veel ananassen dus zou een grote blender om er sap van te maken misschien wat zijn. Genoeg ideeën dus….

To be continued!

Liefs Linda en Sander

p.s. we hebben nieuwe telefoonnrs i.v.m. netwerkproblemen:

+256788534265 (Sander) en +256788534251 (Linda)