Onze eerste paar dagen.

Dag allemaal,

Ons eerste bericht uit ‘donker Afrika’! Zaterdagmiddag hebben we het vliegtuig gepakt en zijn we via Cairo naar Entebbe/Kampale gevlogen. De reis begon al tijdens het wachten bij de gate, waar een gekleurde mix van mensen op de vlucht zat te wachten. Voor het eerst zaten we in een Arabische omgeving, wat een aantal grappige situaties opleverde. Zo werden we in het vliegtuig gevraagd of we ‘chicken or meat’ wilden. Ook zat er achter ons een vrouw in de economy class, terwijl haar man in de business class zat. Tot zover de gelijkheid van de man en de vrouw in Egypte… Op het vliegveld van Cairo werd ik bij de wc naar een leeg wc-hokje gedelegeerd, werd me het toiletpapier aangewezen en kreeg ik later papier in mijn handen gedrukt op mijn handen mee af te drogen…Terwijl ik nog dacht dat dit gewoon bij de Egyptische service hoort, werd me wel vriendelijk verzocht om daar even 1 euro voor te betalen! Toen ik liet zien dat ik geen kleingeld meer had, maar alleen nog maar 5 cent, liep ze minzaam weg. Dat wordt nog wat in december…

Gelukkig zijn onze ervaringen met de Ugandezen een stuk positiever. Er stond netjes iemand op ons te wachten op het vliegveld, we kwamen erg gemakkelijk aan een visum en we mochten bij de douane zo doorlopen. Daarna zijn we naar het ICU guesthouse gebracht, gerund door een Nederlander genaamd Sander, wiens broer en zoon toevallig ook nog eens Bastiaan heten. Het omgaan met Ugandese schillings was wel even wennen, we hadden in het begin constant het gevoel afgezet te worden (bij het geld wisselen, taxi betalen, etc) omdat we de wisselkoers nog niet precies wisten en ook geen gevoel voor lokale prijzen hadden. Gelukkig bleek dat achteraf niet het geval te zijn.

De eerste dagen zijn we in het guesthouse gebleven, om een beetje te acclimatiseren. Het is een prachtige villa, een beetje in koloniale stijl. De eerste avond zijn we nog naar een cultureel centrum geweest, waar we een show met traditionale zang, dans en veel humor zagen. Een aantal grapjes hadden een politiek tintje, zoals de verwijzing naar de verdeling van Afrika onder Europeanen (waarbij kunstmatige grenzen werden getrokken) en naar de tijd onder Idi Amin. Daar hebben we ook voor het eerst lokaal eten gegeten, wat op zich goed te eten is (lijkt wel wat op Nederlands eten) maar er zit wel erg weinig variatie in. Het belangrijkste gerecht matoke, gemaakt van groene bananen, heeft nog het meeste weg van aardappelpuree. Op het eind van de avond (die 3,5 uur duurde) werden alle buitenlander nog hartelijk door de Ugandezen welkom geheten in hun land. Daarop terugkijkend schaam ik me soms voor de ontzettende ongastvrijheid van Nederland.

Gisteren hebben we samen met lokale gids Tim een tour door Kampala gemaakt. Daarbij gingen we eerst met een minibusje naar de binnenstad, voornamelijk om te pinnen. De binnenstad is erg chaotisch en wat je verwacht van een snelgroeiende hoofdstad van een ontwikkelingsland: erg druk, veel luchtvervuiling en veel bedrijvigheid langs de weg. Veel mensen van het platteland komen naar de stad en als ze geen baan vinden, gaan ze met verkoopwaren langs de weg zitten. Soms is dit enkel een satelliettelefoon, waar mensen tegen betaling mee kunnen betalen. Bij het passeren van een vrouw met baby langs de weg zei deze vrouw volgens onze gids dat we de baby maar mee moesten nemen (naar Nederland).

Toch stralen de mensen niet echt armoede uit. Er waren relatief weinig bedelaars of hulpbehoevende mensen op straat te zien, dit komt waarschijnlijk ook omdat de bevolking erg jong is en op de één of andere manier wel wat geld bij elkaar sprokkelt. Ook zijn we nog niet één keer om geld gevraagd of op een andere manier lastiggevallen. De Ugandezen kijken hooguit verbaasd op als je langsloopt of naast ze zit. De kinderen zijn wat losser en roepen: ‘bye mzungu’ (dag blanke), erg schattig zijn ze allemaal.

Bij de wandelingen door de stad zagen we vooral ook de tegenstelling tussen arm en rijk. Eerst liepen we door het mooiste gedeelte van de stad, waar regeringsgebouwen staan en ook een groot en mooi gebouw van de Europese Unie. Toen we Tim vroegen wat hij van dat laatste vond, zei hij eerlijk dat Uganda er niets aan heeft, omdat het geld niet op de juiste plek terechtkomt. Uganda heeft genoeg grondstoffen om iedereen te voeden en goed onderwijs en een goede gezondheidszorg te garanderen, mits op de juiste manier ingezet. Slechte leiders verhinderen dit momenteel. Aan de andere kant van deze heuvel liepen we door één van de slechte wijken van de stad (sloppenwijk vind ik een te negatief woord). Volgens Tim zijn deze wijken vergeleken met bv. de sloppenwijken van Nairobi (Kenia) nog luxe. Toen we nog geen 50 meten de wijk inliepen begon het keihard te regenen, en zijn we in één van de hutjes gaan schuilen. Het was het winkeltje van een kapster (ze zag er nog geen 18 uit) die daar alleen woonde. Een klein kamertje was zowel de winkel als haar huis. Ze was erg verlegen en vanwege de harde regen konden we ook niet echt een gesprek aanknopen. Vanuit de deur zagen we hoe het dagelijkse leven zo goed mogelijk doorging, ook al veranderde het pad tussen de huisjes in een modderstroompje en kwam er ook water het winkeltje binnen. We vonden het heel bijzonder om daar een tijdje binnen te zitten.

Later zijn we nog naar een project geweest waar Tim vrijwilliger is. Het was een voorwaarde van de tour dat we een donatie aan het project zouden doen. Het minimum was 15.000 shilling, wij hebben ieder 20.000 gegeven (minder dan 8 euro) maar voor hen best veel geld. Het project omvat o.a. een bibliotheek waar kinderen kunnen lezen en studeren en een aantal computers waarop ze computerles kunnen volgen. Er waren ook veel studieboeken te vinden (zelfs universitaire) gedoneerd uit o.a. Nederland. Een goed initiatief vanwege het gebrek aan studieboeken op scholen.

Uiteindelijk zijn we achterop een brommer (boda boda) terug naar het centrum gegaan. Wel even spannend, maar onze chauffeur was ervaren en reed netjes en rustig, dus het viel wel mee. De uitlaatgassen waren erger. Ugandezen lijken er geen moeite mee te hebben, maar zij hebben andere dingen om zich zorgen over te maken. Na de lunch zijn we met de minibus weer terug naar huis gegaan, wat makkelijker klinkt dan het lijkt. Eerst moesten we een busje vinden die de goede kant opging (op een taxi park van meer dan 100 busjes), daarna stond het verkeer verschrikkelijk vast. Het recht van de sterkste geldt hier duidelijk!

Toen we ’s middags terugkwamen waren we allebei helemaal kapot van de stank, de drukte en het constant opppassen waar je loopt (i.v.m. gaten in de weg en vele regen die ’s ochtends was gevallen). Toch hadden we het allebei niet willen missen, het hoort nou eenmaal bij een land dat zich zo sterk aan het ontwikkelen is. Dinsdag hebben we voornamelijk uitgerust van alle nieuwe indrukken.

Gisteren vertrokken we naar Mukono, de plaats waar we de komende drie maanden het grootste deel van onze tijd zullen blijven. We keken er erg naar uit om het platteland op te gaan, en ons wat meer te kunnen ‘settelen’. Eenmaal aangekomen op het park, waren we aangenaam verrast. Deels omdat het echt een prachtig rustig plekje, maar ook omdat in een paar dagen tijd onze standaard al erg aangepast is. Het hebben van stromend water (verwarmd door de zon), elektriciteit en een werkende wc is nu in onze ogen al een wonder. We wonen in een hutje, met aangrenzend een piepklein keukentje en badkamertje die we delen met een andere hut. Maar omdat we de enige mensen op het park zijn hebben we dit nu nog voor onszelf. Dit betekent overigens ook dat de 4 man personeel op het guesthouse nu alleen voor ons werken, beetje onwerkelijk....

We kunnen nu zelf koken, en het leven zal een stuk goedkoper zijn (tot nu toe komen de prijzen redelijk in de buurt van een low budget vakantie in bv. Australie). Vanmiddag zijn we met de manager van ons nieuwe guesthouse het centrum van Mukono ingegaan om boodschappen te doen. Ons guesthouse ligt op een heuvel, waardoor het ongeveer 20 min. over een steile weg lopen naar het centrum is. We hebben eerst wat fruit en groenten op de lokale markt gekocht, daarna zijn we ook de supermarkt nog ingeweest. In het centrum hebben we ook de kliniek nog gezien waar Sander waarschijnlijk gaat werken. Dit moet de komende dagen wat meer duidelijk worden, we zijn natuurlijk niet naar Uganda gekomen om de hele dag te luieren en spelletjes te doen.

Andere mensen uit het guesthouse vertelden met veel enthousiasme over mooie delen van Uganda, en we hebben dus ook heel veel zin in het rondreizen.

Liefs Linda en Sander

p.s. onze telefoonnrs zijn: +256700926300 (Sander) en +256700178201 (Linda)